Hallo allemaal
(Gepke):
De Kerst staat al bijna voor de deur, dus hoog tijd voor onze ‘tweejaarlijkse’ nieuwsbrief. Als we niet snel zijn maar wel slim dan versturen we deze brief in januari en hebben we de helft van deze zware taak voor het volgende jaar al weer gedaani Maar dat zou niet eerlijk zijn, dus ga ik er maar even voor zitten. Ik zal Loek ook even E-mallen dat hij alvast met zijn stukjes begint. Vier kantjes halen we deze keer waarschijnlijk niet, dus dan maar een kleiner lettertype en alles op twee kantjes proppen.
Ja, wat hebben we zoal gedaan deze afgelopen 6 maanden. De vorige keer hadden we onze grote vakantie al gehad. Voor de E-mail ontvangers: leuke foto’s hè? Jammer dat het ‘laden’ zo lang duurde, vandaar dat niemand ze waarschijnlijk gezien heeft. Althans, niemand heeft gereageerd. Volgende keer beter. Loek schijnt nu te weten hoe het wel moet.
We hadden nog wel een hele korte onverwachte vakantie in Augustus. Loek z’n baas nodigde alle (15) medewerkers uit met partner om een lang weekend in Las Vegas door te brengen. Nou dat zagen we wel zitten. Eerst mochten we niet weten waar we heen gingen maar een week voor vertrek werd aangekondigd dat het Vegas zou worden. We gingen vrijdagavond weg en kwamen maandagavond weer terug. Dus ik moest wel een dag vrij vragen. Dat ging niet zo makkelijk want ik had geen dagen meer en er werd me verteld dat het niet gebruikelijk is om te ‘banken’ (dat is iets opnemen wat je niet hebt!). Ik werd toen boos en daar schrokken ze van, dus keurden ze het verzoek goed. Volgens iedereen zou er in Vegas zat te doen zijn, zelf voor ons die meestal na 1 of 2 dagen al uitgekeken zijn in een grote stad. Dus vol goede moed vertrokken. De eerste avond was ontzettend leuk met een schitterende show van Cirque du Soleil (van Hollandse vrienden hadden we al gehoord dat dit een ‘must” is – we zijn inmiddels ook al naar hun tentshow hier in Denver geweest). De volgende dag vroeg op pad en van hotel naar hotel gelopen, van gokmachine naar gokmachine, van kermisattractie naar kermisattractie! Zo tegen de avond waren we dit al goed zat. We hadden alleen maar geld verloren (niet veel, maar tochl). De volgende dag hebben we toen maar een auto gehuurd en zijn naar de Hoover Dam gereden. Op de heenweg was het weer nog redelijk maar op de terugweg kwamen we in een storm terecht. Het regende en waaide zo hard dat er onderweg een gigantische ravage ontstond van omgeknakte bomen, lantaarnpalen, stoplichten, etc. Het is ontzettend droog en dor in de omgeving van Vegas, dus als het dan ook echt regent kan het water niet weg met als gevolg overal overstromingen. We hebben een paar uur moeten schuilen in een restaurant maar konden gelukkig later op de dag weer veilig bij ons hotel komen. ‘s Avonds maar weer casinos bezocht en meer geld vergokt (de reis was gratis, dus we hadden wat extra zakcenten om zo weg te gooien). ‘s Maandags had Loek een ‘business meeting” en heb ik maar een beetje tv gekeken. ‘s Middags nog een bezoekje gebracht aan de wereldberoemde (?) witte tijgers van Siegfried en Roy en toen weer naar huis. Al met al best een aangenaam weekend, maar niet echt voor herhaling vatbaar. Heb je het eens gezien dan heb je het gezien ook (is niet iedereen met me eens!).
Ik ben ook gedurende de zomer braaf twee avonden per week naar school geweest. Logic & Design, jakkie, dat was moeilijker dan ik dacht, maar ik heb me er goed doorheengeworsteld. In september ben ik begonnen met mijn eerste echte programmeercursus: Visual Basic. Volgende week heb ik alweer mijn laatste les. Ik weet nog steeds niet wat ik januari zal gaan doen, maar ik heb nog een paar weken de tijd om daar over na te denken. Dat Visual Basic was echt ontzettend leuk om te doen. Het was echt in mijn voordeel dat we dit produkt ook op de zaak gebruiken en ik heb dan ook heel veel uurtjes besteed aan mijn huiswerk achter de computer op de zaak in de tijd van de baas. Men let hier niet echt op me. Als ik datgene wat ik moet doen maar op tijd af heb, voor de rest schijnen ze het wel goed te vinden. Ik heb al met mijn baas afgesproken dat ik ‘klaar’ ben voor het ‘echte werk’ en krijg al het een ander programmeerwerk toegewezen. Nou is dat allemaal nog vrij simpel-vind ik-maar men is zeer onder de indruk. Dus wat wil je nog meer.
We gaan alweer onze vijfde jaar in hier in Colorado. De afgelopen vier winters waren uitermate zacht. We hadden wel eens sneeuw en het was ook wel eens dagje echt koud, maar over het algemeen wat het goed te doen. Dit jaar schijnt het anders te gaan. We hadden een echte sneeuwstorm-Blizzard-eind oktober. Gelukkig (of helaas) begon het op een vrijdag met gedurende de dag was miezerige sneeuw, maar tegen de avond ging het steeds harder sneeuwen, en toen we op zaterdag wakker werden en naar buiten keken, sneeuwde het nog steeds. Gauw de TV aangezet en ja hoor: Denver zat dichtl We konden de deur niet uit en diverse auto’s waren in de straat vast komen te zitten. We zijn maar gaan vegen, maar dat was bijna geen doen. Gelukkig kregen we hulp van een buurman met een Snow Blower en dat ging een stuk beter en sneller. Iedereen werd geadviseerd thuis te blijven, maar wij waren eigenwijs en moesten dus de deur uit. We hadden de avond tevoren een paar videos gehuurd en die moesten we dus wel terugbrengen. Dus zo rond een uur of twee was de oprit zodanig schoon dat de auto uit de garage kon. We konden ook eindelijk de sneeuwkettingen uitproberen die we al een paar jaar in huis hadden maar nog nooit hadden gebruikt. En daar gingen we. Het was erger dan we dachten. De snelweg naar het vliegveld was bezaaid met autos die in de sneeuw vast waren komen te staan. Best wel een eng idee eigenlijk. De rit naar de videoverhuur was zwaarder dan we dachten en we waren blij dat we na een anderhalf uur weer thuis waren.
De volgende dag, zondag, was het gelukkig weer stralend weer. Met de zon op ons terras, schoot de temperatuur al gauw weer op naar zo’n graad of 15-20, en heb ik zelfs al weer een tijdje buiten gezeten. Het duurde wel een dag of vijf voor de meeste sneeuw weg was. Een vroege start van de winter en het ziet er naar uit dat het niet de enige sneeuw is die we dit jaar zullen krijgen. Ik denk dat we inmiddels al meer sneeuw in een maand hebben gehad de vorige jaren in zes maanden. We zullen wet zien hoe het afloopt. Misschien valt het nog mee.
(Loek):
Het is hier druk op het werk, dus het meeste van de brief zal ik ditmaal wel thuis moeten schrijven. Gepke is vanavond op ‘GNO’, dat staat voor ‘Girls Night Out’. Daar mogen geen jongetjes bij zijn, dus heb ik het rijk alleen vanavond. Piet (de poes) loopt over mijn toestenbord heen en weer, dus we geven hem maar de schuld voor de tikfouten ditmaal. Ik ga mijn tweede jaar alweer in bij dezelfde baas. Dat is een vrij lange periode voor het soort werk dat ik doe, en het zal me dan ook niet verbazen als in 1998 zich weer eens iets nieuws aanmeldt op het werkfront. De markt voor personeel in de automatisering is vrij gunstig momenteel hier in Denver. En er is een schreeuwend tekort aan mensen met kennis van Oracie Databases, zoals ik. Dus ik neem de tijd en kijk rond voor leuke werk aanbiedingen.
Dit jaar zijn Gepke en Ik grootgrondbezitters geworden. Wij hebben een lapje grond gekocht in het zuiden van Colorado, zo’n 40km ten westen van het dorpje Walsenburg. Het is 35 acres (1 acre is ongeveer 4000M2) , dus er is voldoende ruimte om tezijnertijd een keer een hutje of zo erop te bouwen. Tot dan doen we het met een kleine 25 jaar oude caravan, die ik van een collega op het werk voor $300 heb overgenomen. Toen we het ding op gingen halen, was het al 5 jaar niet van zijn plaats geweest. De banden waren leeg, maar niet lek, dus die konden we gewoon oppompen. Na controle van alle verlichting (remlichten, richtingaanwijzers) bleek er niets te werken, dus we zijn zo’n 4 uur bezig geweest om het een en ander aan de gang te krijgen. Maar ja, wat wil je voor die prijs. We hadden rond gekeken bij caravan dealers, maar die vroegen gemiddelde $3000 tot $4000 voor caravans van 20 tot 25 jaar oud, dus wij vonden dit wel een goede deal. Tenslotte hoefden we hem alleen maar naar Walsenburg te rijden, waarna hij nooit meer van zijn plaats zou komen. Probleem is dat het 250 km naar ons land is, en het ging allemaal niet zo snel. Vooral berg op, had onze auto af en toe er wel moeite mee. Maar hij is toch op zijn plaats gekomen, en we hebben er inmiddels al een paar keer een nachtje in doorgebracht. Elke keer als we er zijn, wordt er weer iets aan verbeterd. We hebben eerst een nieuw chemisch toiliet geïnstalleerd. Toen alle electra gerepareerd en aangesloten op een accu, die we thuis opladen. Later een gasfles aangesloten, zodat we kunnen koken, en de kachel aan kunnen doen als het koud is. We hebben een ‘solar shower’, dat is een douch op zonneenergie. We zijn dus inmiddels van alle gemakken voorzien, en hebben nu wat meer tijd om de omgeving te verkennen. Aangezien er niet overal in de omgeving wegen zijn, proberen we ook te voet te verkennen. We hebben een GPS (Global Positioning System) aangeschaft. Dat is een klein electronisch apparaatje dat via satellieten je positie op de aardbol berekent. Dan kun je niet verdwalen, want het landschap daar heeft wat plekken die op elkaar lijken en je kunt niet altijd meteen herkennen waar je bent.
De afgelopen weken zijn we een beetje afgesneden geweest van ons lapje grond. In Oktober hadden we in het weekend een sneeuwstorm, zodat we niet eens het huis in Denver meer uit konden (zie stukje van Gepke). Enkele weekenden daarna besloten we weer eens te proberen naar het zuiden te rijden. Het was mooi weer in Denver, maar op weg naar Walsenburg was de weg afgezet vanwege een andere sneeuwstorm. Na even wachten konden we dan toch verder, maar de afrit van de weg naar ons land was dichtgesneeuwd, en we konden niet meer terug omdat de snelweg terug naar het noorden nog niet open was. We hebben een tijdje in een wegrestaurant gewacht todat de weg weer open ging en zijn weer terug naar Denver gegaan.
Nu is het weer tijd voor de vreetdagen … sorry, feestdagen. Hier hebben we eind November Thanksgiving day. Dat is een vrije dag voor vrijwel iedereen, zelfs de winkels zijn dicht, en dat gebeurt anders alleen met de kerst. Het is een echt familiefeest, en meestal zie je een hele vloot auto’s bij mensen voor de deur staan van alle familie die op bezoek is. Het wordt ook weleens spottend ‘Turkeyday’ genoemd, omdat iedereen kalkoen eet. Wij hebben het zoals gepast met familie (Joke, Loek en aanhang) doorgebracht. We hebben echter geen kalkoen gegeten, maar een lekkere dikke biefstuk. Nu is het December en moeten we alle kerstfeestjes af. Meeste bedrijven hebben een of andere viering voor hun werknemers, vaak met veel te veel eten. Na het nieuwjaar moet iedereen weer op dieet, om de overtollige ponden weer kwijt te raken.
(Gepke):
Ja, we hebben al weer diverse herinneringen gehad, waar de Nieuwsbrief blijft, dus daar gaan we dan eindelijk maar eens voor zitten.
Anyway, ik zit al de hele dag achter mijn computertje, dus dit moet maar even tussendoor. Het zijn hectische tijden hier bij DLS. Ik weet nu wel bijna zeker dat ik binnenkort een andere baan moet gaan zoeken. Zo’n 6-9 maanden geleden ging het allemaal wat minder met de business hier. Er kwamen geen nieuwe projecten binnen. Ik vond dat wel prima, want ik kon volop tijd besteden aan mijn huiswerk. Maar na verloop van tijd, ga je je dan wel zorgen maken. Inmiddels hebben we al weer volop werk, maar in de afgelopen 6 maanden is het hele management opgestapt en zijn we van 18 medewerkers gezakt naar 7 medewerkers. De meeste mensen stapten op omdat ze het geschreeuw en geruzie met onze presidente zat waren. Ik moet ook zeggen, ze kan verschrikkelijk te keer gaan. Een en ander heeft ook op haar effect gehad. Ze is inmiddels twee keer ingestort wegens oververmoeidheid en te veel peppillen. Ja, moetje voorstellen, tijdens haar ‘dagelijks’ bezoek aan de kapper beweegt ze ineens niet meer. Dus ambulance gebeld en naar het ziekenhuis. ‘s Avonds was ze weer thuis en deed net of er niets gebeurd is. Nou ja, het is haar eigen schuld en ik kan niet echt medelijden met haar hebben. Gelukkig moet ze een paar dagen thuis blijven om op te knappen. Tot overmaat van ramp ziet haar ex-echtgenoot dit als een uitermate gunstige gelegenheid om het voogdijschap van zijn zoontje terug te winnen. Het is net een soap. En ik had net genoeg moed verzameld om eens met haar te praten over of salarisverhoging of meer vakantiedagen. We zullen wel zien hoe dat afloopt. Het is best wel fijn werken als ze er niet is. Je merkt gewoon dat iedereen zeer relaxed is.
Nou zullen jullie je wel afvragen wat ik hier dan nog doe. Noem het maar gemakzucht. ]k zit hier prima, verdien goed (ik kreeg een leuke verhoging dit jaar), en kan mijn werk indelen zoals ik wil. Ik heb nu diverse computer cursussen gevolgd, maar voel dat ik nog niet genoeg werkervaring om me als programmeur te verkopen. Volgens Loek is dat flauwekul en dat is misschien ook wel een beetje waar. Er worden ontzettend veel programmeurs gevraagd en alle bedrijven bieden training aan. Ik heb inmiddels mijn resume bijgewerkt en ben klaar om dat te gaan distribueren.
Ik ben tijdelijk gestopt met school. Ze hadden niets meer te bieden aan programmeer cursussen, dus ben ik begonnen met een zelfstudie. ]k worstel me nu door ‘Learn Database Programming with Visual Basic in 21 days”. Ik ben al 3 weken bezig, maar ben nog maar bij dag 5. ‘s Avonds na het eten ga ik braaf achter de computer en probeer 2-3 uur te studeren. Tot nu toe lukt dat goed. Ik ben ontzettend gefrusteerd en wanhopig als iets niet werkt, maar meestal (soms met de hulp van Loek!) weet ik toch weer in de juiste richting te gaan, los het probleem op, en ga vrolijk verder naar het volgende projectje.
We zijn al bijna 5 jaar hier in de USA. Dat is toch wel een mijlpaal. We hebben zelfs al ons rijbewijs moeten laten verlengen, dat geeft je dan toch wel een gevoel dat je er bij hoort hier. Of we de volgende 5 jaar ook in Colorado blijven, weet ik nog niet. Ik wil eigenlijk wel ergens naar toe waar de winters niet zo lang zijn. De winters zijn niet echt streng hier. Het kan wel koud worden, maar dat is meestal maar een paar dagen, en vaak kan het wel zo’n 15 graden zijn in januari, maar toch. We moeten hier rekening houden met nachtvorst van oktober tot en met half mei en dat is toch erg lang. Ik hou van tuinieren en het seizoen daarvoor is hier wel een beetje kort. Ik had tomatenplantjes gekweekt van zaad en heb die net te vroeg geplant, met als resultaat dat ik een paar weken later maar kant en klare plantjes ben gaan kopen bij het tuincentrum.
Nog even een snelle update van ons “land”. Het kan er nogal flink waaien en we hebben een paar weken geleden de caravan zodanig vastgezet dat hij geen kant meer op kan. We hoeven nu niet meer bang te zijn, dat als we aankomen rijden, we de caravan in het dal zien liggen!. We zijn inmiddels ook begonnen met een klein houten deck (terras) om de caravan heen te bouwen. Veel graaf, schroef, zaag, en spijkerwerk, maar we schieten al aardig op. Afgezien van een boormachine op batterijen, gaat het allemaal met het handje, want er is geen electriciteit.
(Loek):
We zijn dit jaar een weekje op vakantie naar Yellowstone gweest. Niet zo bijzonder als je onderweg Nederlanders tegenkomt die al meer als een maand op vakantie in de VS zijn, maar toch. Je grijpt wat je grijpen kunt. Wij gaan bij voorkeur zo rond een week voor Memorial Day (eind Mei) op vakantie, want dan is het nog niet zo druk overal. Dan moet je echter wel uitkijken, want op sommige plaatsen is het weer nog niet zo zomers. Zoals in de Tetons bijvoorbeeld, die vrij ver naar het noorden van het land liggen. De Tetons is een nationaal park met mooie bergen, bossen en veel wild in hun natuurlijke omgeving. Toen wij na een lange rit door winderig Wyoming bij de Tetons aankwamen konden we al genieten van het uitzicht op de hoge bergen daar. Wij besloten in een plaatsje aan de rand van het nationale park te overnachten, zodat we de hele volgende dag de tijd konden nemen om daar te kijken voordat we verder gingen naar Yeiiowstone. Maar de weergoden beslisten anders. De volgende dag grijze lucht, en het leek erop dat de bergen een eindje om waren, want ze waren niet meer te zien vanwege de laaghangende bewolking. We gingen eerst maar ontbijten, en bleven optimistisch geloven dat het wel zou opklaren. Na het ontbijt reden we in de regen het park in. De buitenlucht thermometer op het dashboard bleef dalen, terwijl we verder het park ingingen. Op het laatst was het rond het vriespunt, en begon de regen om te slaan in sneeuw. Het werd zo donker dat we een flits nodig hadden om foto’s te maken. We werden er allebei depressief van. Het had in dit weer geen zin om lang in de Tetons te blijven. We hadden lange wandelingen willen maken, maar als je twee minuten uit de auto was bevroor je. We reden dus maar door in de richting van Yellowstone.
Het Yellowstone nationale park grenst aan de Tetons, en toen we daar dus waren was het weer al even slecht. We gingen in de richting van de grote Logde in het centrum van het park, waar we een cabin (hutje) hadden gehuurd voor 3 dagen. De Lodge ligt naast de geyser “Old Faithful” zo genoemd omdat hij elke 90 minuten of zo de lucht in spuit. Blijkbaar was alles uit zijn doen door het weer. Ons hutje was nog niet klaar dus we moesten wachten, Old Faithful was al een halfuur te laat met spuiten en iedereen in het park was sjaggerijnig. Wij hadden door het slechte weer geen zin om drie dagen te blijven en wijzigden onze reservering in 2 dagen. Daarna gingen we met z’n tweetjes voor Old Faithful op een bankje zitten wachten tot het zover was, de sneeuw kwam in dikke vlokken om ons heen naar beneden. Na 15 minuten de kou te trotseren begon er iets te rommelen, en ineens spoot water en stoom zo’n 50 meter de lucht in. Heel indrukwekkend, we werden er bijna warm van. Na zo’n 1 0 minuten spuiten zakte het in en was er alleen een stoom wolkje te zien waar een fluitketel zich nog voor zou schamen. Om Old Faithful heen zijn veel meer andere geysers en hete poelen te zien, en wij zijn daar gaan wandelen totdat ons hutje klaar zou zijn. Het stonk overall naar zwavel en rotte eieren, maar het is allemaal so indrukwekkend dat je het niet merkt. De hut was nog steeds niet klaar dus we gingen maar eten in de Lodge. Na het eten was de hut wel eindelijk klaar, en trokken wij erin en gingen slapen. Als het nu maar ophield met sneeuwen zou het zo slecht niet zijn.
De volgende ochtend scheen de zon! Het was nog steeds heel koud, maar als je in het zonnetje liep, merkte je het niet al teveel. We gingen erop uit en konden lekker overal wandelen. Voordeel van het minder goede weer was het lage aantal andere toeristen. Op plaatsen waar volgens verhalen je over de mensen heen moest lopen, liepen Gepke en ik helemaal in ons eentje over de houten boulevaards te flaneren. Heerlijk! Gepke maakte foto’s en ik heb de videokamera gehanteerd, maar het meeste was gewoon niet te filmen! Yeiiowstone is een zeer actief vulkanisch gebied maar ook erg vochtig, vuur en water: vandaar alle geysers. Maar het water wat uit de bodem omhoog komt zit vol met allerlei mineralen die neerslaan in de meest exotische kleuren. Hele diep poelen met water zijn in het midden diep donkerblauw, en gaan over in de allerlei schakeringen van de kleuren groen, geel, rood naarmate je dichter bij de rand van de poel komt. Omdat het water erg heet is, is het ook heel er schoon. Andere minder hete poelen vormen een goeie broedplaats voor vreemd gekleurde bactierien en algen. Het is eigenlijk niet te beschrijven, bubbelende moderpoelen, stoomfluiten, geyzers in al maten. Je moet het gewoon zelf gezien hebben.
Na een paar dagen Yellowstone, gingen we verder naar het westen, richting ldaho. Hier komen de Amerikaanse aardappelen vandaan. Ook een koude staat door zijn vrije noordelijk ligging, maar veel nafter dan Colorado en daardoor veel groener. We zijn door ldaho naar Utah gereden om een bezoek te brengen aan Salt Lake City, hoofdstad van de Mormonen. Je kunt in deze stad nergens meer komen doordat alles overhoop ligt in verband met de komende Olympisch Winterspelen. Het was in deze stad dat we tot de ontdekking kwamen dat de airconditioning in de auto niet werkte. We hadden er de afgelopen dagen natuurlijk niet veel behoefte aan gehad met de vrieskou in Yellowstone, maar hier in de stad was het alweer 30C. We probeerden de auto om te ruilen (het was een huurauto), maar ze hadden alleen minivans als alternatief. Hier in Amerika rijden alleen tutte gezinnetjes in minivans, dus daar voelden we ons te goed voor, dus hielden we de auto die we hadden maar (Volvo). We overnachten in de Days lnn en besloten de volgende dag naar de “Dead Horse Point’ en ‘Arches” nationale parken te gaan.
Het verlaten van Salt Lake City was al bijna net zo moeilijk als het binnenkomen. In onze pogingen om de wegwerkzaamheden mis te rijden, kwamen we alleen maar verder de stad in, in plaats van eruit. Na enige pogingen lukte het toch en de drukte nam af naarmate we verder naar het zuiden gingen. Na een paar uurtjes rijden zaten we op de weg naar Moab, waar de afslag naar Dead Horse Point is. Wij hadden nog nooit van dit park gehoord, maar een collega vertelde dat het best de moeite waard is, dus proberen wij het maar uit. De afslag naar het park voert door een doods landschap ongeveer 15 mijl tot de ingang van het park. Daarna kun je nog 1 0 mijl rijden totdat de weg doodloopt. Bij dit punt stapten we uit en begrepen dat het werkelijk de moeite waard is om hiernaartoe te gaan. Het lijkt op de Grand Canyon. We staan op een afgrond en zo’n 700 meter in het dal loop de Green rivier die deze kloof heeft uitgeslapen. De Green rivier is een uitloper van de Colorado river die de Grand Canyon heeft uitgeslapen, zo’n 500 km meer naar het zuiden. Het landschpa is fantastisch, met dezelfde kleuren als de Grand Canyon en bijna net zo groot. Het is wel een stuk dichter bij Denver, want je rijdt hier in ongeveer 6 uur naartoe, terwijl de Grand Canyon 18 uur rijden is.
We rijden weer terug naar de grote weg (in nederlandse termen, meer een b-weg), en gaan verder naar Moab. Een Motel aan de hoofdweg trekt onze aandacht omdat bij de ingang een bordje staat ‘welcome benelux”. De eigenaaresse blijkt een Belg te zijn, maar wij discrimineren niet, dus overnachten we hier. Zij adviseert ons om te eten bij een restaurant dat een stukje verder hoog boven de weg ligt. Het resturant is vroeger het huis geweest van een rijke Uranium mijn eigenaar, en ligt boven op een berg met uitzicht over de stad (dorp?) Moab. ]n deze omgeving waren vroeger veel Uranium mijnen, maar de meeste zijn gesloten door gebrek aan vraag naar Uranium. Niemand wil meer een kernreactor in zijn voortuintje. Na het eten gaan we nog eindje rijden langs de rivier. Hier zien we mensen die in het rode gesteente grotten hebben uitgegraven en daarin blijkbaar wonen. Vreemd.
De volgende dag gaan we naar Arches national park. Hier zijn door weer en wind over een periode van duizenden jaren natuurlijke bruggen in het rode gesteente uitgehouwen. De omgeving hier is erg mooi en je kunt lange wandelingen maken door het woestijnachtige landschap. Uiteraard was het hier veel warmer dan we de afgelopen dagen hadden meegemaakt, en dus waren er veel meer mensen op de been. Op een gegeven moment waren allerlei mensen ons aan het volgen over wat werd aangeduid als een primitive train. Wij waren echter zelf ook verdwaald, en men begon dat door te krijgen en ons niet meer te volgen. Tot overmaat van ramp vonden we onzelf op een stuk grond wat bezaaid was met wat ze hier cryobiotic soil noemen. Dit is een soort mos wat honderden jaren nodig heeft om een millimeter te groeien. Men heeft dus liever niet dat je erop gaat staan of zo. We moesten van steen naar steen springen om weer op normale grond te komen. Al met al was het wel leuk.
Nu dat was het weer voor nu. Een volgende keer meer. Excuses for tik en grammatica fouten.
Groetjes, Gepke & Loek